Լինում է, չի լինում՝ մի պառավ․ էս պառավն իր էծը կթում է, կաթը վեր դնում, գնում է ցախ ու փետ բերի, որ կրակ անի, կաթն եփի։
Մի աղվես գալիս է, գլուխը կոխում կաթնի ամանը, ուտում։
Պառավը վրա Է հասնում, ցաքատով տալիս է, աղվեսի պոչը կտրում։
Պոչատ աղվեսը փախչում է, գնում է մի քարի վրա կանգնում ու էսպես խնդրում․
— Տատիկ, տատիկ, պոչս տուր, կցեմ, կցմցեմ, գնամ ընկերներիս հասնեմ, որ ինձ չասեն՝ պոչատ աղվես, ո՞րտեղ էիր։
Պառավն ասում է․
— Դե գնա իմ կաթը բե՛ր։
Աղվեսը գնում է կովի մոտ։
Читать далее «Հ․ Թումանյան ․ՊՈՉԱՏ ԱՂՎԵՍԸ»
Հյուսիսային դպրոցի 3.1 դասարանի սովորողների մեդիատարածք 